Xαμηλή σε υδατάνθρακες και υψηλή σε λιπαρά η νέα δίαιτα για άτομα με διαβήτη τύπου 2
14 Δεκεμβρίου 2022, 10:00
Τα άτομα με διαβήτη τύπου 2 μπορούν να χάσουν περισσότερο βάρος, εάν ακολουθούν μια δίαιτα χαμηλής περιεκτικότητας σε υδατάνθρακες και υψηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά. Αυτό είναι το συμπέρασμα νέας μελέτης που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Annals of Internal Medicine.
Η μελέτη, με επικεφαλής ερευνητές του Πανεπιστημίου της Νότιας Δανίας, ανέθεσε τυχαία δίαιτες χαμηλών υδατανθράκων, υψηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά (LCHF) και δίαιτες με υψηλή περιεκτικότητα σε υδατάνθρακες, χαμηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά (HCLF) σε 165 άτομα με διαβήτη τύπου 2 για 6 μήνες.
Οι ερευνητές σχεδίασαν τη μελέτη ως εξής:
Η ποσότητα των θερμίδων που μπορούσαν να φάνε οι συμμετέχοντες δεν ήταν περιορισμένη.
Οι ημερήσιες θερμίδες τους θα χωριστούν σε τρεις ομάδες θρεπτικών συστατικών.
Η δίαιτα LCHF επιτρέπει το 20% των ημερήσιων θερμίδων από υδατάνθρακες, το 50% έως 60% από πηγές λίπους και το 25% έως 30% από πρωτεΐνες.
Η δίαιτα HCLF επιτρέπει περίπου το 50% έως 60% των ημερήσιων θερμίδων σε υδατάνθρακες και μοιράζεται το υπόλοιπο μεταξύ λιπών και πρωτεϊνών.
Μετά από 6 μήνες, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι συμμετέχοντες σημείωσαν μεγαλύτερη απώλεια βάρους και καλύτερο έλεγχο της γλυκόζης στο αίμα στη δίαιτα LCHF από ό, τι στη δίαιτα HCLF.
Κατά μέσο όρο, τα άτομα στη δίαιτα LCHF μείωσαν την αιμοσφαιρίνη A1c κατά 0,59% περισσότερο και έχασαν επίσης 3,8 κιλά περισσότερο βάρος σε σύγκριση με εκείνους στην ομάδα HCLF.
Οι ερευνητές λένε ότι, σε σύγκριση με τη δίαιτα HCLF, οι άνθρωποι που ακολουθούσαν δίαιτα LCHF παρουσίασαν επίσης υψηλότερες βελτιώσεις στα «καλά» επίπεδα χοληστερόλης και τριγλυκεριδίων τους, καθώς και μεγαλύτερες μειώσεις στο ποσοστό σωματικού λίπους. Ωστόσο, παρατηρήθηκαν και αυξήσεις στα επίπεδα «κακής» χοληστερόλης σε σύγκριση με τα άτομα στη δίαιτα HCLF.
Συγκεκριμένα, οι διατροφικές συνήθειες και τα οφέλη δεν διατηρήθηκαν από την 3μηνη παρακολούθηση. Οι ερευνητές δεν βρήκαν επίσης καμία διαφορά στην ποσότητα του ηπατικού λίπους ή φλεγμονής μεταξύ των δύο ομάδων.
Τέλος, οι συγγραφείς της μελέτης προτείνουν πιο μακροπρόθεσμες διατροφικές παρεμβάσεις για μεγαλύτερη και διαρκέστερη επιτυχία.
