Η μοναχικότητα στη μέση ηλικία οδηγεί σε άνοια στην τρίτη...
07 Απριλίου 2021, 10:00
Νέα έρευνα έδειξε ότι όσοι βιώνουν μόνιμα μοναξιά στις ηλικίες 45 με 64 έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο εμφάνισης άνοιας ή Νόσου Αλστχάιμερ αργότερα στη ζωή τους.
Όλοι είναι πιθανό κάποια στιγμή να νιώσουμε μοναξιά κατά τη διάρκεια της ζωής μας, ακόμα και όταν στην πραγματικότητα υπάρχει φυσική παρουσία ανθρώπων γύρω μας. Υπό τις συνθήκες της πανδημίας, με τα περιοριστικά μέτρα να μειώνουν στο ελάχιστο τις κοινωνικές μας επαφές, το αίσθημα της μοναξιάς αυξήθηκε μαζί με τις διαταραχές άγχους. Ωστόσο, το αίσθημα της μοναξιάς διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο αλλά και στο πόσο καιρό – ή πόσο επίμονα – αισθάνονται μοναξιά. Επομένως, μπορεί τα άτομα που αναρρώνουν από τη μοναξιά να βιώσουν διαφορετικές μακροπρόθεσμες συνέπειες για την υγεία τους σε σύγκριση με τους ανθρώπους που είναι μοναχικοί για πολλά χρόνια.
Αλλά πώς συνδέεται η μοναξιά με τη Νόσο Αλτσχάιμερ και την άνοια; Για να αποδείξουν πώς συνδέεται η επίμονη και η περιστασιακή μοναξιά με την άνοια και το Αλτσχάιμερ, οι ερευνητές από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Βοστώνης εξέτασαν δεδομένα από την Framingham Heart Study που αφορούσε ενήλικες χωρίς κάποια γνωστική διαταραχή. Πιο συγκεκριμένα, διερεύνησαν εάν η επίμονη και μακροχρόνια μοναξιά μπορούσε να παίξει κάποιο ρόλο σε μια μελλοντική εμφάνιση άνοιας ή της νόσου Αλτσχάιμερ σε σύγκριση με την περιστασιακή μοναξιά. Ακόμα, ερεύνησαν εάν σχετίζεται με την κατάθλιψη και κάποιους ήδη γνωστούς γενετικούς παράγοντες κινδύνου όπως την απολιποπρωτεΐνη Ε4 (APOE ε4) που σχετίζεται με την εμφάνιση της νόσου Αλτσχάιμερ.
Αφού έλαβαν υπόψη και παράγοντες όπως το φύλο, την ηλικία, την εκπαίδευση, την κοινωνικοποίηση των ατόμων, το αν μένουν μόνοι τους, τη σωματική τους υγεία και τους γενετικούς παράγοντες κινδύνου, διαπίστωσαν ότι η επίμονη και συνεχής μοναξιά τελικά συνδέεται με υψηλότερο κίνδυνο εμφάνισης άνοιας, ενώ η περιστασιακή μοναξιά συνδέθηκε με χαμηλότερο κίνδυνο εμφάνισης άνοιας και της νόσου Αλτσχάιμερ μετά από 18 χρόνια, σε σύγκριση με όσους δεν ένιωθαν καθόλου μοναξιά.
Τα ευρήματα αυτά είναι σοβαρά διότι αυτό που συμπεραίνουμε είναι ότι όσοι αυτή την περίοδο, υπό τις δεδομένες συνθήκες περιορισμού λόγω των μέτρων για την διασπορά του κορωνοϊού, νιώθουν μοναξιά, θα μπορούσαν να ξεπεράσουν αυτό το συναίσθημα μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, ενώ δεν κινδυνεύουν μελλοντικά από εμφάνιση άνοιας ή Νόσου Αλτσχάιμερ.
