Ποιες ασκήσεις είναι οι καλύτερες για την οστεοαρθρίτιδα;

Παρόλο που οι επιστήμονες έχουν αποδείξει ότι η άσκηση μπορεί να ανακουφίσει από τον πόνο της οστεοαρθρίτιδας, προηγούμενες μελέτες που προσπάθησαν να απαντήσουν στο ερώτημα ποιος τύπος άσκησης είναι πιο ωφέλιμος δεν έχουν καταλήξει σε οριστικά συμπεράσματα. Μία νέα συστηματική ανασκόπηση, η οποία δημοσιεύτηκε στο BMJ, συγκεντρώνει δεδομένα από πολλαπλές μελέτες για να δώσει μια σαφέστερη απάντηση. Οι συγγραφείς καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι αερόβιες δραστηριότητες μπορεί να είναι οι καλύτερες για τη μείωση του πόνου.

Η οστεοαρθρίτιδα είναι μία εκφυλιστική ασθένεια των αρθρώσεων. Σε αντίθεση με τη ρευματοειδή αρθρίτιδα, η οποία θεωρείται αυτοάνοση πάθηση, η οστεοαρθρίτιδα εμφανίζεται κυρίως ως συνέπεια της γήρανσης. Συγκεκριμένα, ο χόνδρος, ο οποίος εμποδίζει τα οστά να τρίβονται μεταξύ τους στις αρθρώσεις, καταστρέφεται σταδιακά, προκαλώντας πόνο. Συνηθέστερα, η οστεοαρθρίτιδα επηρεάζει τις αρθρώσεις των γονάτων.

Σύμφωνα με τους συγγραφείς της νέας ανάλυσης, περίπου 1 στα 3 άτομα άνω των 45 ετών έχουν ήδη συμπτώματα οστεοαρθρίτιδας. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι τα μισά από αυτά τα άτομα έχουν ήδη σοβαρά συμπτώματα στα γόνατα. Παρόλο που υπάρχει μια σειρά από θεραπείες, συμπεριλαμβανομένων των φαρμάκων, η άσκηση θα πρέπει να αποτελεί σημαντικό μέρος του θεραπευτικού πλάνου. Σε αυτήν την έρευνα, οι επιστήμονες συνδύασαν δεδομένα από 217 τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες δοκιμές (RCTs), συμπεριλαμβανομένων συνολικά 15.684 συμμετεχόντων.

Όλες οι μελέτες που συμπεριλήφθηκαν επικεντρώθηκαν μόνο στην οστεοαρθρίτιδα του γόνατος. Επιπλέον, όλες συνέκριναν κάποια μορφή άσκησης είτε με μια συνθήκη ελέγχου είτε με κάποια άλλη μορφή άσκησης. Οι ερευνητές έπρεπε επίσης να λάβουν υπόψη τουλάχιστον 1 από αυτές τις παραμέτρους:

•λειτουργικότητα

•πόνος

•ποιότητα ζωής

•πόσο καλά μπορούσαν να περπατήσουν.

Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι, σε σύγκριση με τους συμμετέχοντες στην ομάδα ελέγχου, οι αερόβιες ασκήσεις βελτίωσαν τον πόνο, τη λειτουργικότητα, την ικανότητα βάδισης και την ποιότητα ζωής, τόσο βραχυπρόθεσμα, όσο και μεσοπρόθεσμα.

Ωστόσο, και άλλοι τύποι άσκησης προσέφεραν οφέλη. Για παράδειγμα, οι νευροκινητικές ασκήσεις, οι οποίες εστιάζουν σε πτυχές όπως η ισορροπία, ο συντονισμός, το περπάτημα και η ευκινησία, ήταν ιδιαίτερα ωφέλιμες για την ικανότητα βάδισης βραχυπρόθεσμα.

Είναι σημαντικό ότι κανένας από τους τύπους άσκησης δεν προκάλεσε περισσότερες ανεπιθύμητες ενέργειες από όσες βίωσαν οι συμμετέχοντες στις ομάδες ελέγχου.

Απολαμβάνετε το περιεχόμενο μας? Εγγραφείτε στο newsletter μας!

Φυσικά, η μελέτη είχε περιορισμούς. Ωστόσο, όπως δήλωσε ο Matthew Bennett, ορθοπεδικός χειρουργός σπονδυλικής στήλης: «Ήταν μια καλοσχεδιασμένη και προσεκτικά εκτελεσμένη μελέτη. Οι ερευνητές έκαναν εξαιρετική δουλειά συγκεντρώνοντας μια τεράστια ποσότητα δεδομένων και οργανώνοντάς την με τρόπο που μας δίνει μια πιο καθαρή εικόνα από ό,τι είχαμε πριν».