Συμπεριφορές που μπορούν να μειώσουν τον κίνδυνο παχυσαρκίας
12 Ιουλίου 2023, 16:00
Νέα μελέτη οδηγεί στο συμπέρασμα ότι τα άτομα που διατρέχουν υψηλότερο κίνδυνο να αναπτύξουν παχυσαρκία, μπορούν να μετριάσουν αυτόν τον κίνδυνο μέσω των επιλογών τους. Στη νέα μελέτη, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο International Journal of Epidemiology, οι ερευνητές εξέτασαν δεδομένα για περισσότερους από 3.700 ενήλικες στο Ηνωμένο Βασίλειο που συμμετείχαν σε δύο ξεχωριστές μελέτες.
Μετρήθηκαν το βάρος και το ύψος των συμμετεχόντων και οι τελευταίοι έδωσαν αίμα, το οποίο οι ερευνητές χρησιμοποίησαν για να υπολογίσουν τον γενετικό κίνδυνο παχυσαρκίας. Οι συμμετέχοντες συμπλήρωσαν επίσης ερωτηματολόγια που κατέγραφαν διαφορετικές διατροφικές συμπεριφορές, όπως την τάση για συναισθηματικό φαγητό ή την υπερκατανάλωση τροφής λόγω πείνας. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα άτομα με υψηλότερο γενετικό κίνδυνο παχυσαρκίας, είχαν περισσότερες πιθανότητες να έχουν και υψηλότερο δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ).
Ο ΔΜΣ είναι μια μέτρηση, με τη βοήθεια της οποίας οι ειδικοί αξιολογούν αν κάποιος είναι παχύσαρκος, υπέρβαρος ή λιποβαρής. Δεν αξιολογεί πάντα με ακρίβεια το σωματικό λίπος, ειδικά για ορισμένες φυλετικές/εθνικές ή άλλες ομάδες.
Ωστόσο, τα αποτελέσματα της μελέτης έδειξαν ότι, για τα άτομα που σημείωσαν υψηλότερη βαθμολογία για ορισμένους τύπους διατροφικών συμπεριφορών - που ονομάζονται «γνωστικός περιορισμός» - η σχέση μεταξύ γονιδίων και ΔΜΣ ήταν μειωμένη.
Αυτό περιλάμβανε τόσο ευέλικτες στρατηγικές - όπως προσεκτική κατανάλωση φαγητού, έλεγχο των μερίδων και τεμαχισμό λαχανικών εκ των προτέρων ως ένα εύκολο σνακ - όσο και άλλες «άκαμπτες» στρατηγικές - όπως η μέτρηση θερμίδων.
«Αυτό που ανακαλύψαμε για πρώτη φορά ήταν ότι η αύξηση και των δύο τύπων περιορισμού - ευέλικτου και άκαμπτου- θα μπορούσε ενδεχομένως να βελτιώσει το ΔΜΣ σε άτομα που βρίσκονται σε κίνδυνο λόγω γενετικών παραγόντων, που σημαίνει ότι οι παρεμβάσεις που βασίζονται στον περιορισμό θα μπορούσαν να είναι χρήσιμες για την αντιμετώπιση του προβλήματος», δήλωσε σε δελτίο τύπου η συγγραφέας της μελέτης Shahina Begum, διδακτορική φοιτήτρια ψυχολογίας από το Πανεπιστήμιο του Exeter στο Ηνωμένο Βασίλειο.
