Η προσκόλληση στο ζευγάρι οδηγεί σε άσχημα μονοπάτια τη σχέση

Όπως εξηγεί ο Δρ Stephen J. Betchen, ψυχοθεραπευτής ζευγαριών και οικογένειας, με ειδίκευση στη σεξουαλική υγεία, ορισμένοι σύντροφοι δεν μπορούν να αντέξουν την απομάκρυνση ούτε για μικρά χρονικά διαστήματα, και βιώνουν άγχος, λύπη ή και αίσθημα απόρριψης αν αυτό συμβεί. Το αποτέλεσμα είναι η σχέση να λιμνάζει και η σεξουαλική επιθυμία να υποχωρούν υπό το βάρος της ...εξάρτησης!

Στην ψυχοθεραπεία ζευγαριών η κατάσταση αυτή αναφέρεται ως «καταδίωξη και απόσταση» (The pursuer-distancer dynamic), εξηγεί ο ειδικός με άρθρο του στο Psychology Today: Ένας σύντροφος αναλαμβάνει τον ρόλο του "διώκτη", επιδιώκοντας συνεχώς την ασφάλεια, ενώ ο άλλος παίρνει τις αποστάσεις του, αναζητώντας χώρο μέσα στη σχέση. Ο διώκτης νιώθει απόρριψη και βαθιά απώλεια, ενώ ο αποστασιοποιημένος αισθάνεται παγιδευμένος και "πνίγεται".  

Παραδοσιακά, οι γυναίκες φαίνεται να είναι αυτές που καταδιώκουν πιο συχνά και οι άνδρες αυτοί που αποστασιοποιούνται αλλά ισχύει και το εντίθετο σε αρκετούς. 

Τι συμβαίνει όμως και γιατί; Κάποιοι που είχαν χάσει τη μητέρα τους σε μικρή ηλικία ή που η μητέρα τους ήταν σωματικά ή ψυχικά απούσα, αναπτύσσουν όχι μόνο ανάγκη για μια μητρική φιγούρα, αλλά και αίσθημα δικαιώματος σε αυτή. Οι γυναίκες που δημιουργούν σχέση μαζί τους, μετατράπονται σε φροντίστριες, αναλαμβάνουν το ρόλο της "μαμάς", αλλά σύντομα απαιτούν χώρο. Αυτό πυροδοτεί τα ζητήματα εγκατάλειψης του άνδρα, οδηγώντας σε ένα φαύλο κύκλο: Όσο περισσότερο καταδιώκουν, τόσο περισσότερο απομακρύνονται οι σύντροφοί τους, εξηγεί ο Δρ. Betchen.

Οι άνδρες που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία καταστρέφουν τη σχέση που θέλουν να διατηρήσουν. Μέρος τους επιθυμεί μία μητρική φιγούρα για να καλύψει την παιδική απώλεια, ενώ ένα άλλο  αδυνατεί να δεχτεί τον χώρο της «υποκατάστατης μητέρας». Το αποτέλεσμα είναι θυμός και συχνές αίσθημα απώλειας. 

Απολαμβάνετε το περιεχόμενο μας? Εγγραφείτε στο newsletter μας!

Όπως επισημαίνει ο ειδικός, χρειάζεται πριν μπούμε σε σοβαρή σχέση να στεκόμαστε πολύ καλά στα πόδια μας, να μην εξαρτιόμαστε σε κανένα επίπεδο από το άλλο πρόσωπο και να είμαστε μαζί από αγάπη και συντροφικότητα. Όχι για να καλύψουμε τις ψυχολογικές μας ανάγκες και να ...θρέψουμε τα παιδικά μας τραύματα.