Η Μονάδα που αργεί και η ενσυναίσθηση που λείπει

20 Οκτωβρίου 2025, 14:41

Δύο χρόνια καθυστέρηση για ένα έργο που δεν έπρεπε να είχε καθυστερήσει ούτε μέρα. Η Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών, που φιλοξενεί βρέφη που παλεύουν από την πρώτη τους ανάσα για τη ζωή, παραμένει σε εκκρεμότητα. Και μαζί της, εκκρεμεί και μια μεγάλη συζήτηση για την ενσυναίσθηση, το φιλότιμο και το πού έχουμε φτάσει ως κοινωνία.

Είναι εύκολο να ζητάς υπομονή. Ειδικά όταν δεν χρειάστηκε ποτέ να περιμένεις σε ένα νοσοκομείο, με την καρδιά σου σφιγμένη, να δεις αν το παιδί σου θα ζήσει. Είναι εύκολο να μιλάς για χρονοδιαγράμματα και εργολαβίες, όταν δεν σε αγγίζει προσωπικά η καθυστέρηση.

Είναι πολύ δύσκολο, όμως, να μπεις στη θέση του άλλου. Δύσκολο να καταλάβεις το βάρος του να χτυπά το τηλέφωνο και να φοβάσαι πως η φωνή στην άλλη άκρη φέρνει κακά νέα. Να κάθεσαι σε έναν διάδρομο — δύο μέτρα, δύο καρέκλες — και να χαζεύεις τις φωτογραφίες παιδιών που τα κατάφεραν, ελπίζοντας πως κάποτε θα στείλεις κι εσύ τη δική σου.

Όταν άνθρωποι που νομοθετούν δεν έχουν νιώσει ποτέ τι σημαίνει να μην φτάνει ο μισθός για τις βασικές ανάγκες, είναι αδύνατον να δημιουργήσουν πολιτικές με δικαιοσύνη. Όταν κρατικοί υπάλληλοι θεωρούν τον χρόνο του πολίτη "απλώς αναμονή", αδυνατούν να καταλάβουν τη φθορά που προκαλούν. Κι όταν πίσω από εργοληπτικές εταιρείες υπάρχουν διευθυντές που βλέπουν μόνο νούμερα, είναι πολύ πιθανό να χάνεται η ουσία: πως πρόκειται για ανθρώπινες ζωές.

Φυσικά, κανείς δεν αρνείται ότι υπάρχουν διαδικασίες, προθεσμίες, κοστολογήσεις. Αλλά όταν πρόκειται για μια μονάδα εντατικής θεραπείας νεογνών — για τη ζωή των πιο ευάλωτων πλασμάτων και των οικογενειών τους — δεν μπορεί να γίνεται αποδεκτό το "θα δούμε", το "σε λίγο", το "έχουμε καθυστερήσεις".

Μιλάμε συχνά για αναβάθμιση της δημόσιας υγείας, για μεταρρυθμίσεις, για πρόοδο. Κι όμως, ξεχνάμε τις βάσεις: την ενσυναίσθηση και το φιλότιμο. Αυτές τις δύο έννοιες που λείπουν όλο και περισσότερο από τον δημόσιο διάλογο. Αν δεν αρχίσουμε να τις διδάσκουμε στα σχολεία, αν δεν τις απαιτήσουμε από τους εαυτούς μας και από εκείνους που μας εκπροσωπούν, θα συνεχίσουμε να ζούμε σε μια κοινωνία που προοδεύει μόνο στα χαρτιά.

Ίσως τότε, όταν μάθουμε να λειτουργούμε με ευθύνη απέναντι στον συνάνθρωπό μας, να σταματήσουμε να βλέπουμε έργα που σέρνονται επί χρόνια. Ίσως να πάψουμε να δεχόμαστε την αδικία ως "φυσιολογική". Ίσως, τελικά, να ευημερήσουμε όλοι μαζί — και όχι μόνο οι λίγοι και προνομιούχοι.

Μέχρι τότε, οι φωτογραφίες των παιδιών στους τοίχους της ΜΕΝΝ θα συνεχίσουν να δίνουν θάρρος σε εκείνες τις μανάδες που περιμένουν. Κι εμείς, ως κοινωνία, θα συνεχίσουμε να χρωστάμε.