Ψυχογενής ή νευρική ανορεξία: Προστατεύουμε τα κορίτσια με αγάπη και αποδοχή
03 Ιουνίου 2020, 10:00
Η ψυχογενής ανορεξία ή νευρική ανορεξία είναι μια δύσκολα διαχειρίσιμη ψυχική νόσος που μπορεί να οδηγήσει το άτομο ακόμα και στον θάνατο. Και ο πιο κατάλληλος γιατρός για να ζητήσουμε βοήθεια δεν είναι παθολόγος και ενδοκρινολόγος αλλά ένας εξειδικευμένος στο θέμα ψυχίατρος ή ένας ψυχολόγος- ψυχοθεραπευτής,
Το ζήτημα δεν είναι να πάρει ο πάσχων -που συνήθως είναι πάσχουσα και νεαρής ηλικίας- βιταμίνες για να νιώσει καλύτερα. Το ζήτημα είναι να την πείσει κάποιος ότι είναι όμορφη στο σώμα και την ψυχή, ότι είναι πολύτιμη για τους γονείς της, ότι την αγαπούν και ότι η αξία της ως άνθρωπος είναι ανυπολόγιστη!
Η φωτογραφία που επιλέξαμε να βάλουμε στο άρθρο αυτό δεν είναι τυχαία... Απεικονίζει την πλασματική, κακή εικόνα σώματος που έχουν οι περισσότερες πάσχουσες από ψυχογενή ανορεξία. Η ανύπαρκτη αυτοεκτίμηση και οι κακή σχέση με τον εαυτό τους, τις οδηγεί όταν κοιτούν στον καθρέπτη να βλέπουν ότι είναι παχουλές και πλαδαρές, ενώ στην πραγματικότητα είναι από πολύ αδύνατες, ως αποσκελετωμένες...
Μας εξηγεί η ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεύτρια, Σοφία Χατζηδημητρίου:
"Υπάρχει στα άτομα με ψυχογενή ανορεξία μια σημαντική διαταραχή της εικόνας εαυτού, που, όμως, αφορά μόνον στους ίδιους. Δηλαδή, δεν βλέπουν και τους άλλους ανθρώπους μέσα από τον ίδιο παραμορφωτικό φακό. Βλέπουν τον εαυτό τους ως πολύ παχύτερο, με περιττό λίπος ή κυτταρίτιδα. Στο μεταξύ, όσο βαθαίνει η νόσος, τόσο ο ίδιος ο εγκέφαλος επηρεάζεται αρνητικά, σε βιολογικό επίπεδο, πράγμα που συντείνει στην σύγχυση της εικόνας. Κυριαρχούνται τα άτομα αυτά από τρόμο μήπως παχύνουν, ο οποίος, ουσιαστικά, καταμαρτυρά τον τρόμο του να χάσουν τον απόλυτο έλεγχο του εαυτού τους και του σώματός τους. Συχνά, η ακραία αυτή αντίδραση συνιστά μια άμυνα απέναντι σε μια αφομοιωτική σχέση με την μητέρα ή το οικογενειακό περιβάλλον• μια ακραία διάθεση θανάτωσης ενός δεσμού που βιώνεται ως τυραννικός, έστω στο ασυνείδητο. Τα θετικά σχόλια όχι μόνο δεν τα πιστεύουν, αλλά μπορεί να παρανοούν ως προς την πρόθεση όσων τα εκφέρουν.
Η ψυχαναλυτική προσέγγιση ρίχνει φως στο σχεσιακό περιβάλλον του ανορεκτικού ατόμου και ασχολείται με την δυναμική των σχέσεων που έχει ωθήσει το άτομο στην αργή αυτοκτονία και στην απάρνηση του σώματός του. Παράλληλα, χρειάζεται διατροφική υποστήριξη και οικογενειακή θεραπεία, εφόσον οι απαντήσεις για τα αίτια βρίσκονται μέσα στην οικογένεια. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που χρήζουν νοσηλείας ή παραπομπής σε θεραπευτική κοινότητα".
Η διάγνωση
Η διάγνωση της ανορεξίας κατά το DSM – III βασίζεται στα παρακάτω κριτήρια:
1. Άρνηση του ατόμου να διατηρήσει το βάρος του σώματος στο επίπεδο του ελάχιστα φυσιολογικού βάρους για την ηλικία και το ύψος του.
2. Έντονος φόβος παχυσαρκίας που δεν ελαττώνεται με τη μείωση του βάρους.
3. Διαταραχή του τρόπου με τον οποίο βιώνεται το βάρος ή το σχήμα στην αυτοαξιολόγηση, ή άρνηση της σοβαρότητας του υπάρχοντος χαμηλού βάρους του σώματος.
4. Σε νεαρά έφηβες και ενήλικες παρουσιάζεται αμηνόρροια, δηλαδή απουσία τουλάχιστον τριών διαδοχικών κύκλων.
